Θα ήθελα πολύ σύντομα να τοποθετηθώ σ’ ένα ερώτημα. Το ερώτημα αν οι υπερεθνικές λύσεις, η διεθνής συνεργασία, η ενοποίηση της Ευρώπης σε όλο και περισσότερους τομείς ση μαίνουν την απώλεια της εθνικής μας υπόστασης. Η άποψη αυτή λησμονεί ότι το «έθνος» έχει υπάρξει και χωρίς το «κράτος-έθνος». Η απώλεια της εθνικής μας υπόστασης θα είναι με μαθηματική ακρίβεια συνέπεια μιας πολιτικής φόβου και απομονωτισμού. Μια χώρα που φθίνει, που χάνει τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές δυνατότητες να αντιμετωπίσει τις πιέσεις του περιβάλλοντος της, δεν είναι σε θέση να υπε ρασπίσει την ιδιαιτερότητά της, την παρουσία της στον κόσμο και τη δημιουργική συμμετοχή της.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνισμός στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν ήταν μόνο μια πολιτιστική παρουσία ήταν και μια σημαντική οικονομική παρουσία. Ο μόνος δρόμος για κάθε χώρα αλλά ιδίως για μας, για να έχουμε δημιουργική και παραδειγματική συμβολή και να εκφράζουμε τον παλμό της εποχής, είναι να συμμετέχουμε στα μεγάλα ρεύματα που διαμορφώνουν τον κόσμο.
Μέσο για την πραγματοποίηση των οραμάτων μας είναι η ικανότητά μας να παράγουμε πρότυπα, να χαράζουμε κατευθύνσεις, να διαμορφώνουμε ιδέες μαζί με τις άλλες χώρες, σε έναν κόσμο που αλλάζει. Αν θέλουμε να ελέγξουμε τις αρνητικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε το πιο αποτελεσματικό όπλο που έχουμε στη διάθεση μας, την υπερεθνική συνεργασία. Τα κλειστά σύνορα, η εσωστρέφεια, η παρελθοντολογία, η οικονομική και κοινωνική στασιμότητα δεν οδηγούν σε μια Ελλάδα με δημιουργική υπόσταση αλλά σε μια Ελλάδα υποβαθμισμένη, αδιάφορη για μας τους ίδιους και τον κόσμο. Οι συντηρητικές φωνές εμποδίζουν τους Έλληνες να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές τους δυνατότητες.
Ο συντηρητισμός, ο φόβος για το καινούργιο δεν αφορά, δεν εκφράζει, δεν ταιριάζει όμως στους Έλληνες. Το έδειξε ξεκάθαρα η επιτυχία της Ελλάδας να ενταχθεί στην ΟΝΕ. Αυτό που έμοιαζε όνειρο άπιαστο έγινε πραγματικότητα, παρά τις φωνές που συνεχώς κινδυνολογούσαν. Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας ήθελε να θέσουμε τέρμα στη μιζέρια και την υπανάπτυξη.
Ήθελε και θέλει την Ελλάδα στην πρώτη ταχύτητα της παγκόσμιας εξέλιξης. Εκεί επιδιώκουμε να είναι και θα επιδιώκουμε να μείνει.
Από το βιβλίο «Στόχοι, στρατηγική, προοπτικές» (σσ. 283-284, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2007)